تای تولدم را  

                به حلقه ی طنابی  

                                     گره زدند 

                                             که بی من  

                                                          تاب                      

                                   نمی خورد

برگ برگ دلت را  

                    پاره نکن 

                         بگذار بخوانمشان 

                                 به خشتهایت تکیه نکن 

                                                     که حکم زمین دل است

 عشق از نفس افتاد ، بیا در بزنیم 

تا کینه سر داره ، بهش سر بزنیم 

من عمریه ، آزاده اسیرت شده ام 

از هم دلمون ، دل نکنه پر بزنیم 

تا وا نشده رشته ی بی تاب یقین 

باید گره ای کور ، به باور بزنیم 

اونجاست قیامت ، قدم آهسته بزن 

تا فاصلمون ، خوابه یه معبر بزنیم

تقدیر به تکرار رسیده که نوشت 

جای  پراگر، ما همه پرپربزنیم